17. Maybe I was really wrong

"Hej, Harry.." – powiedziałam nerwowo, głęboko patrząc w jego oczy, podczas gdy on unikał mojego wzroku.  "To jest Dylan. Dylan to jest Harry." – starałam się, aby sytuacja nie zrobiła się zbyt niezręczna. Odwzajemniłam także ciepły uśmiech Dylan'a.

"Hej."  - powiedział i wyciągnął rękę do Harry’ego. Spoglądałam na to, aż do chwili, gdy oczy moje i oczy Harry’ego się spotkały. On natomiast uścisnął jego dłoń i bardzo mocno ją potrząsnął.

"Tak..." – mruknął i tak po prostu odszedł. Odwróciłam głowę , spoglądałam, jak odchodzi i potrząsnęłam nią.

"To twój były czy co?” – Dylan zapytał, gdy szliśmy. Zaczęłam się cicho śmiać. "No co?" – zapytał, a jego twarz była ciekawa tej niejasnej reakcji.

"Nie, nic." - powiedziałam. "Po prostu jestem tutaj przez jakieś hm... trzy tygodnie? Nie mogę mieć chłopaka, podczas gdy jeszcze staram się tutaj dopasować.” – powiedziałam i nagle zatrzymaliśmy się, i usiedliśmy na ławce.

"Dobrze." – powiedział. Skrzyżowałam ramiona na piersiach ze względu na mały powiew wiatru. "Jest Ci zimno? Powinniśmy pójść gdzieś indziej." – Dylan wstał, ujął moją rękę i pociągnął mnie za sobą.

"Gdzie idziemy?" – zapytałam, lekko chichocząc. Spojrzałam na nasze dłonie i troszkę się zarumieniłam.

"Nie wiem." – powiedział, gdy nagle mój telefon się odezwał. Wyciągnęłam go z kieszeni i zauważyłam, że to tylko Bella wysłała mi sms’a.

Hej. Dziś wieczorem jest impreza u Jannet. Przyjdziesz? PROSZĘ POWIEDZ TAK.

       Haha! Ale jutro jest przecież poniedziałek…

Kogo to obchodzi? Jest impreza. Odrób teraz swoje zadania, a w domu będziemy przed północą!

       Mogę zabrać przyjaciela?

Jasne! Będę u Ciebie o 5.

"Wiem, gdzie pójdziemy." – powiedziałam, chowając telefon z powrotem do kieszeni.

"Gdzie? " – zapytał i uśmiechnął się do mnie, a ja pokręciłam głową. "No dalej! Powiedz mi." – powiedział i zrobił minę słodkiego szczeniaczka.

"Przestań! Nie rób tej swojej uroczej miny!" – zachichotałam i odwróciłam wzrok.  Odwrócił moją głowę, więc spojrzałam prosto na niego, a on nadal miał ten sam wyraz twarzy.

"Powiedz mi.." - błagał. Znów zachichotałam i pokręciłam głową. "Proszę.."

"Ugh! No dobrze. Idziemy do mnie." – powiedziałam, a on głupkowato się uśmiechnął. "Nie!" – jęknęłam, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej. "Zetrzyj ten uśmieszek z twarzy albo Ci coś zrobię." – starałam się, aby zabrzmiało to poważnie, ale się nie udało, ponieważ on nadal się uśmiechał.

"Grozisz mi?" – powiedział, lekko chichocząc.  Kiwnęłam głową, a on nadal się śmiał.

"Oh, czyli myślisz, że nie potrafię zrobić Ci krzywdy ?" – zapytałam, a on skinął głową, gdy na jego ustach wciąż grał uśmiech. Teraz to ja uśmiechnęłam się, po czym wykręciłam mu rękę, za którą mnie trzymał.  Skrzywił się.

"Dobra, dobra, dobra! Już rozumiem." – powiedział i widząc, że nadal trzyma moją rękę, postanowił ją puścić. Uśmiechnęłam się zwycięsko, a on  zrobił kwaśną minę.

 

"Musisz ubrać coś seksownego." – stwierdziła Bella, szperając w mojej szafie. Byliśmy obecnie w moim pokoju. Gdy ja kończyłam pracę domową, Dylan patrzył na Bellę z mojego łóżka, która szukała jakiejś “seksownej stylizacji” dla mnie, chociaż wątpię, aby znalazła cokolwiek takiego, ponieważ nie mam w zwyczaju chodzić w takich strojach.

"Powodzenia w znalezieniu czegoś w tym stylu." – powiedziałam i stuknęłam ołówkiem o mój podbródek, próbując rozwiązać zadanie z matmy.

"Jeszcze się o tym przekonamy." – powiedziała, zmieniając głos, a ja po prostu uśmiechnęłam się do niej, wiedząc, że nic nie znajdzie. Wreszcie wpadłam na to, jak rozwiązać zadanie i spisałam odpowiedź.

"Wszystko zrobione. Teraz mogę pomóc Ci znaleźć to, czego szukasz.”  - wstałam z krzesła i ujrzałam wszystkie moje ubrania porozrzucane po pokoju.  Spojrzałam na Dylana, a on tylko zachichotał.

"Nie ma potrzeby. Znalazłam to." – uśmiechnęła się i wręczyła mi ubranie. "Idź się przebrać. Nie chcę się spóźnić."  - powiedziała. Wzięłam strój i zatrzasnęłam drzwi przed jej twarzą, kiedy chciała o coś jeszcze mnie zapytać. Przebrałam się i wyszłam z łazienki, by pokazać się Belli w stroju, który mi dała, a Dylan poszedł wtedy prawdopodobnie oglądać telewizję w salonie.

"Chodź tutaj."  - Bella nakazała i zrobiłam to, co powiedziała. Podeszłam do niej i usiadłam. Wzięła moją kosmetyczkę i zaczęła robić mi makijaż.  Kiedy skończyła, podała mi lusterko, w które spojrzałam. Mogłam stwierdzić, że wyglądam całkiem dobrze.

"Wyglądasz naprawdę nieźle!” -  Bella powiedziała, spoglądając na mnie, gdy na twarzy malował mi się uśmiech. Skończyła także już swój makijaż. "Chodźmy!" – ucieszyła się, a ja wślizgnęłam się w moje lakierki. Zeszłyśmy na dół i zobaczyłyśmy, że Dylan faktycznie ogląda telewizję.  Kiedy nas zobaczył, uśmiechnął się. Zauważyłam, że on także ma na sobie jakieś inne ubrania, ale wzruszyłam tylko ramionami.

"Możesz robić, co tylko chcesz, ale nie zrób nic głupiego. Ok?" – Bella próbowała przekrzyczeć głośną muzykę, a ja skinęłam głową na jej słowa. "Zawiozę Was później do domu, więc nie będę pić” – znów skinęłam głową, a ona odeszła prawdopodobnie do Niall’a. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Dylan'a.

"A co ty się tak uśmiechasz?” – krzyknęłam, a on tylko się zaśmiał i odszedł.  Zmieszana poszłam za nim do kuchni. "Muszę z Tobą porozmawiać.” – powiedziałam, patrząc jak on bierze do rąk misia.

"Tak. Więc?" – powiedział od niechcenia, a ja stałam tam zażenowana i zaskoczona jego postawą, aż odeszłam. Nie widziałam go jeszcze w takim stanie. Później już tylko spotkałam go chyba z dwa razy. "Nie mogę się tylko uśmiechać?" – powiedział i odszedł. Wow. To zdecydowanie coś nowego dla mnie. 

Odwróciłam się i poszłam w kierunku, gdzie Dylan odszedł. Poszłam na parkiet, a on chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Tańczyliśmy w rytm muzyki i dobrze się bawiliśmy. Śmiałam się i unosiłam ręce do góry.  Było tak do momentu, gdy nie zauważyłam osoby, która była ostatnią, jaką mogłabym tutaj spotkać. Wyglądała na wściekłą. Zatrzymałam się i od tego się zaczęło. Zignorowałam pytania Dylan'a, o to, co jest nie tak. Odwróciłam się do jego twarzy.

"Przepraszam. Muszę iść.”- przeprosiłam i odwróciłam się, a wtedy ktoś wylał na mnie jakiś płyn. Dyszałam, kiedy zimny drink miał kontakt z moją skórą.  Dylan nawet tego nie zauważył. Pobiegłam do góry do jednego z pokoi. Rozejrzałam się i zauważyłam drzwi, miałam nadzieję, że to  drzwi  do łazienki i są otwarte. Szczęśliwie złapałam oddech, gdy znalazłam się w łazience. Wzięłam chusteczki i zaczęłam się wycierać.

Po około dziesięciu, czy piętnastu minutach skończyłam i spojrzałam w lustro. Zeszłam na dół. Rozglądałam się wokoło i spostrzegłam, że Bella tańczy z Niall’em, tak jak się zresztą spodziewałam. Podeszłam do niej, poklepałam w ramię, a ona odwróciła się do mnie i uśmiechnęła.

"Coś jest nie tak? I dlaczego czuję od Ciebie zapach alkoholu?" – zapytała, a ja z ledwością zdołałam usłyszeć jej głos. "Uciekłam od dziewczyny, która mnie oblała drinkiem. I czy możliwe byłoby, gdybyśmy wróciły do domu teraz?" – zapytałam, choć tak naprawdę nie chciałam iść do domu, ale gdziekolwiek indziej.

"Naprawdę? Teraz? Dopiero zaczęłam się dobrze bawić…” -  jęknęła. W sumie mogę iść do domu. To naprawdę nie jest daleko.

"Ok, ja idę. Baw się dobrze!" – uśmiechnęłam się i przytuliłam ją. Pisnęła i z powrotem szczęśliwa pobiegła do Niall’a. Zachichotałam i wyszłam. Chyba jednak będę potrzebowała pomocy w drodze do domu. Wzięłam mój telefon i weszłam na Goggle Maps. Rozejrzałam się dookoła  i usłyszałam, że ktoś rozmawia.  Nie było jeszcze za późno, więc zdecydowałam się sprawdzić, kto, ponieważ były to jakieś znajome głosy. Zerknęłam zza rogu i zauważyłam, że jest tam Harry, Louis i jacyś inni chłopcy, którzy coś palili, a wokół nich było mnóstwo porozrzucanych butelek. Zakryłam dłonią usta. Widząc coś takiego, jak to zdecydowałam się odejść. Gdy odwróciłam się i miałam już iść, drzwi domu otworzyły się a z nich wyszły jakieś dziewczyny. Jedna usiadła na kolanach Harry’ego i zaczęła go całować. Moje oczy zaczęły mnie piec, gdy zobaczyłam, że on nie odtrąca dziewczyny, a odwzajemnia jej pocałunki.

"Idź na górę, jeśli masz zamiar to zrobić!" – jeden chłopak krzyknął. Nie mogłam na to dłużej patrzeć, więc odwróciłam się i odeszłam.  Cóż, myślę, że lepiej pójść niż dłużej tam zostać. Wolałabym być teraz w domu pod kołdrą niż tutaj. Sama nawet nie wiem, dlaczego czuję się tak okropnie. Nie chcę się tak czuć...

"O! Kogo my tu mamy! Nie przypuszczałem zobaczyć twojej niewinnej buźki w takim miejscu, jak to." – usłyszałam jak ktoś mówi za mną, a kilku facetów się śmiało. Głos był znajomy, ale nie dałabym rady wskazać palcem, czyj dokładnie. Odwróciłam się i zobaczyłam Jason’a i jakiś chłopaków.

"Czego chcesz, Jason? “ – zapytałam zmęczona.  Obraz łóżka w mojej głowie sprawiał, że byłam jeszcze bardziej tym wszystkim wykończona.

"Ciebie." – powiedział i zbliżył się do mnie. Przełknęłam ciężko ślinę i zaczęłam się denerwować.  Wiem, że teraz Harry nie uratuje mnie jak kiedyś.

“Cóż, ale nie możesz mnie mieć." – powiedziałam nieco pewniej. On tylko sucho się zaśmiał, machnął ręką na kolegów, a oni odeszli prawdopodobnie z powrotem na imprezę.

"I co pomyślałaś?" – powiedział, nadal podchodząc bliżej, gdy ja cofałam się. "Widząc z tego, co pamiętam, twojego “bohaterskiego” chłopaczka wychodzącego gdzieś z inną dziewczyną." – powiedział, a każde słowo jakby dźgnęło moje serce kilka razy. 

__________________________________________________________________________

Hej, hej, hej :) 
Z tej strony Natalia, czyli nowa tłumaczka na blogu. To dla mnie coś zupełnie nowego, ale w tym wszystkim się odnalazłam i przede wszystkim zaczęło mi to już od samego początku sprawiać ogromną przyjemność. Mam nadzieję, że zostanę tutaj z Wami na bardzo, bardzo długo i razem będziemy przeżywać emocje wraz z kolejnymi rozdziałami. 
Zatem do następnego rozdziału! 



Jeśli przeczytałeś/łaś będzie miło, jeśli pozostawisz po sobie komentarz <3