20. Nightly Guests

Rzuciłam klucze z domu na małą półkę tuż obok drzwi. Zdjęłam swój szalik i zawiesiłam go na wieszaku. Po chwili poszłam do kuchni i sięgnęłam po butelkę z wodą mineralną. W pewnym momencie spostrzegłam żółtą samoprzylepną karteczkę na lodówce z jakąś informacją. Podeszłam bliżej, by móc odczytać:

„Hej, kochanie. Przepraszam cię, ale do domu wrócę dopiero jutrzejszej nocy. Wiem doskonale, że miałyśmy się zobaczyć jutro rano, ale coś mi wypadło. Jest mi ogromnie przykro, ale mam nadzieję, że mnie zrozumiesz.

Buziaki, mama.

Oh… dobrze. Chwila… ten dzień jest jutro! Jęknęłam i pobiegłam na górę do mojego pokoju. Rzuciłam moją torbę na biurko, ale nie miałam zamiaru jej stamtąd sprzątnąć, ponieważ chciałam się zabrać za odrabianie zadań i obejrzenie telewizji. Usiadłam i zabrałam się do żmudnych, szkolnych prac domowych. Nie było ich wiele. Właściwie to tylko matematyka.

Gdy pisałam odpowiedź, mój telefon zasygnalizował, że właśnie dostałam smsa. Poszłam i spojrzałam na ekran komórki. Zapisałam jeszcze odpowiedź do zadania i zabrałam się za odczytanie wiadomości od Justina:

Hej, co porabiasz?

         Hej. Właśnie zabrałam się za odrabianie zadań :(

Aaa… :(

         A co chciałeś?

Nic. Chciałem po prostu zapytać czy poszłabyś ze mną gdzieś zjeść lub coś.

        Przepraszam, ale nie czuję się najlepiej. :(

Yhm. Może czegoś potrzebujesz?

        Nie, jest ok.. Ewentualnie kilka odcinków “Beauty and the Beast” ;)

Ok. Mam nadzieję, że już jutro będziesz się czuć lepiej.

        Też mam taką nadzieję.

Po chwili odłożyłam komórkę. Zeszłam na dół i włączyłam telewizję, by obejrzeć mój ulubiony serial - "Piękną i Bestię" (<klik>). Wzięłam kocyk, zajęłam wygodne miejsce na kanapie i byłam już gotowa, by przeżyć znów kolejną dawkę emocji wraz z nowym odcinkiem mojego serialu.

Po obejrzeniu przeczesałam tylko ręką swoje włosy i wstałam. Odłożyłam koc na swoje miejsce i ruszyłam do mojego pokoju z nadzieją, że dziś dobrze i szybko zasnę.  W połowie drogi na górę wyrwało mnie nagłe pukanie do drzwi.  "Kto mógł przyjść tak późno?". Zmieszana powoli ruszyłam z powrotem na dół do drzwi i ostrożnie wręcz z lekkim przerażeniem otworzyłam je. Zobaczenie przed nimi Harry'ego z rękami włożonymi w kieszenie spodni uspokoiło mnie, więc spokojnie otworzyłam szerzej drzwi, by mógł wejść do środka.

"Hej, Harry." – powiedziałam, uśmiechając się, gdy przechodził przez próg. "Co ty tutaj robisz o tej porze?" – zapytałam, ale on nie odpowiedział, lecz tylko podszedł bliżej mnie. Widząc moje niepewne odruchy, cofnął się.

"Chciałem tylko ci powiedzieć, że przepraszam." – wreszcie podjął się rozmowy, a ja spojrzałam w jego oczy i uśmiechnęłam się, gdy wypowiadał słowo “przepraszam” w szczególności, gdy nie wiedziałam z jakiego powodu mnie przeprasza. Zastanawiałam się przez moment nad tą całą sytuacją, aż Harry wreszcie dokończył: „Przepraszam, że jestem takim kutasem”.

"Co? Wcale taki nie jesteś." – powiedziałam. On tylko potrząsnął głową, uśmiechnął się i zrobił parę kroków w moim kierunku, co zadecydowało, że teraz dzieliło nas od siebie zaledwie kilka centymetrów. Mój oddech zaczął przyspieszać na sam fakt, że jesteśmy tak blisko siebie.

"Oczywiście ty nie wiesz, co to słowo oznacza, ale ja doskonale wiem i wiem też, że nim jestem. "Ten poranek, kiedy cię zignorowałem i po szkole, gdy cię popchnąłem i poszedłem dalej..." – wyjaśnił, a uśmiech znacząco znikał z jego twarzy. Zmarszczyłam brwi. Chciałam jednak znów, aby powrócił jego promienny uśmiech.

"A ty oczywiście nie rozumiesz faktu, że nie jestem na ciebie zła ani nic z tych rzeczy." – powiedziałam i próbowałam jakoś go pocieszyć.

"To dobrze… po prostu miałem potworne wyrzuty sumienia przez to wszystko i pomyślałem, że najrozsądniej będzie tu przyjść i cię przeprosić." – powiedział, a wówczas kąciki jego ust lekko się uniosły. Bez namysłu, impulsywnie wzięłam go za rękę i zaciągnęłam na górę do mojego pokoju. Zresztą dla wyjaśnienia tej jednoznacznej zresztą sytuacji – nie zamierzałam robić nic, co można byłoby pomyśleć o dalszej części tego zdarzenia.  


Gdy weszliśmy do pokoju i zamknęliśmy drzwi, opadłam bezsilnie na łóżku, a Harry po chwili zrobił to samo. Spojrzałam na niego i zauważyłam, że coś niezwykle go bawiło.

"Tak sobie myślę.." – zaczęłam, a on spoważniał.

"O?" – zapytał głosem niewinnego i pełnego niewiedzy dziecka, który chciał dowiedzieć się od rodziców tego, o czym oni nie mogli mu powiedzieć, pytając jednak jeszcze o to kilka razy.

"Nocą byliśmy w domku na drzewie…" – zaczęłam i obserwowałam go, a kiedy skinął głową, zebrałam się na odwagę, ale nie miałam ochoty nic mówić. Po prostu podeszłam do mojej biblioteczki, wyciągnęłam z niej małą książkę, którą nazywałam moim pamiętnikiem i z powrotem usiadłam obok Harry’ego.

"Chciałabym, abyś otworzył losową stronę i przeczytał ją. Głośno albo i cicho. Zresztą jak chcesz." – powiedziałam i wyciągnęłam do niego dłoń z książką. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie, ponieważ wahał się, czy wziąć ją do rąk czy nie. "Wtedy powiem ci wszystko, co tylko chcesz też wiedzieć o tej stronie i odpowiem na wszystkie twoje pytania.” – uśmiechnęłam się ciepło do niego, aż zdecydował się odebrać książkę z moich rąk. Spojrzał na mnie po raz ostatni, a widząc nadal moją uśmiechniętą twarz, otworzył go na losowej stronie i rozpoczął czytanie.

_________________________________________________________________________________

Ciekawy, luźny i uroczy rozdział :) A co Wy sądzicie?

Jeśli przeczytałeś/łaś będzie nam miło, jeśli pozostawisz po sobie komentarz! ♥