26. Strangers talk

Idąc, mijałam ludzi wyglądających na niezwykle szczęśliwych, którzy się radośnie śmiali, a ja sama pomyślałam sobie: jak znalazłam się na tej drodze w moim życiu? Wszystko było tak cudowne, a teraz… nie potrafię nawet znaleźć słów, które pozwoliłyby mi to nawet opisać. Usiadłam na ławce i wzięłam głęboki oddech zimnego, jesiennego powietrza. Zmieniłam się. Rozejrzałam się na spadające z drzew żółte liście.

Dzisiaj jest chociaż sobota.

"Piękne. Nieprawdaż?" – powiedział dziewczęcy głos, więc odwróciłam się i zobaczyłam piękną dziewczynę. Uśmiechnęłam się i skinęłam głową. "Mogę usiąść?" – zapytała, a ja znów tylko skinęłam. "Jestem Gemma." – uśmiechnęła się i właśnie w tym uśmiechu zauważyłam coś bardzo znajomego. "No co?" – zapytała, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że się na nią ciągle patrzę.

"Przepraszam. Po prostu twój uśmiech przypomina mi o kimś, kogo znam." – wyjaśniłam i uśmiechnęłam się. "Mam na imię Emma." – powiedziałam, a ona zaczęła się chichotać. "No co?" – tym razem to ja zapytałam, ponieważ poczułam się jakoś dziwnie.

"Jeśli z mojego imienia usuniesz pierwszą literę to wyjdzie twoje imię!" – odpowiedziała po chwili, gdy się uspokoiła. W sumie zastanawiając się nad tym dokładniej to dosyć zabawna sprawa. Potem zapanowała kompletna cisza i obie tylko spoglądałyśmy na cudowne krajobrazy tuż przed nami. "Kim on jest?" – zapytała. Spojrzałam na nią zmieszana. “W sensie, że mówiłaś mi, że o kimś ci przypominam. Kim on jest?" – rozwinęła swoje pytanie, a ja się uśmiechnęłam.

"Skąd wiesz, że to ON?" – zapytałam ze zgrywanym uśmiechem. Gemma tylko wzruszyła ramionami, a ja spojrzałam na dzieci bawiące się przy drzewie. To był brat z siostrą. Wyglądali uroczo i widać, że świetnie się bawią. "Tak, to on. Harry." – powiedziałam i tymi słowami chyba zwróciłam jej uwagę. "W sensie, że jego imię to Harry". Nic nie odpowiedziała, siedziała tylko zamyślona.

"Jaki on jest?" - zapytała. Dlaczego ona chce wiedzieć, jaki on jest?

"Jest naprawdę słodki i opiekuńczy." – odpowiedziałam, a ona uśmiechnęła się lekko i spojrzała na ziemię. "Ma mnóstwo tatuaży, ale to nie jest ważne. Zawsze sprawia, że czuję się przy nim bezpiecznie, ale sama nawet nie wiem jak to robi. Mówi mi, abym zablokowała drzwi i okna, aby nikt nie mógł się do mnie dostać.” – powiedziałam i uśmiechnęłam się na samą myśl o tym.

"Wydaje się naprawdę fajnym chłopakiem." – powiedziała, a ja skinęłam tylko głową. Było dziś trochę wietrznie i powoli odczuwałam przez skórę mrożący chłód, więc wstałam.

"Lepiej już pójdę, bo jest mi bardzo zimno. Miło było cię poznać." – powiedziałam i powoli się od niej odwróciłam, aby móc już pójść do domu.

"Czekaj. Podasz mi swój numer? Możemy się jeszcze spotkać?” – zapytała z nadzieją, a ja się uśmiechnęłam i wzięłam telefon do rąk. Wymieniłyśmy się numerami i powoli zmierzałam w stronę domu.

           

"Oh, hej kochanie." – moja mama powiedziała, a ja uśmiechnęłam się i rzuciłam słowa powitania także w jej stronę. Jeśli ktoś zastanawiałby się, co mama dała mi na urodziny to były, a raczej będą to całe cztery tygodnie na własną rękę w tym domu, bo ona jedzie do Paryża, a ja też nie pozwoliłam jej dawać mi czegokolwiek innego, co mogłabym ubrać, zjeść lub użyć w jakikolwiek  inny sposób. Bardzo chciałam udać się z nią do Paryża, ale niestety… szkoła. Tak, wiem. Prawdziwa szczęściara ze mnie…

"A właśnie mamo, kiedy wyjeżdżasz?" – zapytałam ją kolejny raz, ponieważ ma tendencję do częstych zmian swoich decyzji. Pomyślała przez chwilę.

"Um, w poniedziałek wieczorem."- powiedziała i poszła do salonu obejrzeć jakiś program w telewizji. Poszłam do mojego pokoju i zastałam tam Emily na łóżku z moim laptopem w rękach.

"Hej."  - powiedziała, a ja usiadłam obok niej. Widziałam jak ogląda moje zdjęcia z Bellą i kilka moich fotek z Ashley. "Zastępują mnie?" – zapytała, a ja zrobiłam wielkie oczy.

"Nie do diabła… Nikt nigdy cię nie zastąpi. Po prostu to są moje najlepsze przyjaciółki tutaj." – powiedziałam, a ona powoli skinęła głową.
_______________________________________________________________

Jak Wam się podoba rozdział? :)

Jeszcze raz przepraszamy za te zaległości, ale wreszcie nadeszła długo wyczekiwana przez chyba każdego z nas przerwa świąteczna, więc wszystko staramy się nadrobić i działać już tak jak należy, ponieważ w końcu mamy mnóstwo wolnego czasu i ogrom chęci.

Dziękujemy Wam, że mimo wszystko nadal jesteście z nami!

A tak poza tym to: WESOŁYCH ŚWIĄT!

Jeśli przeczytałeś/łaś będzie nam miło, jeśli pozostawisz po sobie komentarz ♥